570ad

O cursed spite

شجریان - گل باغ عراقی -- غزل شمارهٔ ۲۹۵
چه کنم کــه هست اینهــــــــــا گل باغ آشنــــــــایی	ز دو دیده خون فشــــــــــانم ز غمت شب جــدایی
که میــــــــــــان سنبلستــــان چرد آهوی ختــــــایی	مژه هــا به چشم یـــــــارم، به نظر چنــــــــان نماید
که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌ وفایی	ســــر برگ گل ندارم زچــــــه رو روم به گلشـــــن؟
که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چـــــــــــرایی !؟	به کـدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟
که تو در برون چـــــه کــــــردی، که درون خانـــه آیی؟	!به طواف کعبــــــه رفتم، به حـــــــــــرم رهـــم ندادند
!چــو بــــه صومعــه رسیدم همه زاهد ریـــــــــــایــی	به قمــــــــــار خــــــانه رفتم، همه پاکبــــــــــــاز دیدم
که درا ،درا ،عراقــــــــی! کـه تو هم ازآن مـــایــــــــی	در دیـــــــر میــــزدم من، کـــــــــه نــــــــــــدا زدر درآمد