| Fr Oswin Porathur CMI | |
|---|---|
 1934-73 | |
| Seminary Life
Mannanam - 1952-1953, Vestition - 13-09-1953, First Profession - 14-09-1954, Final Profession - 14-09-1957, Chettipuzha Seminary - 1955-1957, Dharmaram Seminary - 1957-1963 | |
| Diaconate - 16-05-1961,
Ordination - 17-05-1962, First Holy Qurbana - 20-05-1962 | |
| Places of Living
Ambazhakad - 1963-1966, Thalore - 1966-1968, Kadalundy - 1968-1969, Elthuruth - 1969-1970, Provincial House,TCR - 1970-1971,1972-1973, Kunnamkulam - 1971-1972 | |
| 1963 – 1973 | |
| "Everything will Pass and Everything is for Good"- Fr. Oswin Prorathur CMI | |
| Personal details | |
| Born | Lazar January 17, 1934 Eranellur, Thrissur |
| Died | March 28, 1973 (aged 39) Jubilee Mission Hospital, Thrissur |
| Cause of death | Liver Cancer |
| Resting place | St. George Monastery Cemetery |
| Parents | Vareeth Rosa |
Fr Oswin Porathur CMI, who was a member of the congregation of Carmelites of Mary Immaculate, was born on 17 January 1934 at Eranellur. Ten days after his birth on 27th January he was baptized at Our Lady of Rosary Church, Eranellur. After finishing his lower primary and upper primary studies at Njanaprakashini U P school Kechery and High school studies at Government High School Veloor, he joined CMI congregation on 10 June 1952. At Ambazhakad Novitiate house he did his novitiate during 1953-54 and completed his novitiate with his first religious profession on 14 September 1954. After one year of language study at Koonanmavu, he joined Sacred Heart Seminary Chethipuzha for Philosophy studies. Successfully completing his two years of philosophy studies he moved to Dharmaram College Bangalore for seminary formation and Theology studies from 1957-1963. In the beginning of seminary formation at Bangalore in 1957 he made his final profession and four years later received diaconate. On 17th May 1962 he was ordained as a Priest by Mar Sebastian Vayalil and after three days he celebrated his First Holy Qurbana at his home parish Our Lady of Rosary Church Eranellur.
He served at different monasteries called Ambazhakad, Thalore, Kadalundy, Elthuruth, Patturaikal and Kunnamkulam spreading love and joy among the inmates after his ordination. When he was at Kunnamkulam he became sick and started treatment on 12th August 1971for cancer. In the next one and half years he has undergone two surgeries at Jubilee Mission Hospital, Thrissur and one at Vellur. In 1972 September-October when he was sick, he lost his parents in the gap of one month. It was his great wish that he didn’t want to die when his parents were alive. Five months after the death of his parents he joined them in heaven on 28 March 1973. His funeral took place on the next day at Kunnamkulam.
He held tight to his words “Everything will pass and everything is for good” at every point of his life. Those who know him admit that he was a personification of calmness, joy and humility. Even in the face of death, he was courageous and joyful. Even being aware of his death he didn’t lose hope and faced everything with a smile. Let us take holy life as a model and pray in his intercession...!!!
ഫാ. ഓസ് വിൻ പൊറത്തൂർ സി എം ഐ - ഒരു ചെറു വിവരണം
editഎരനെല്ലൂരിൽ പൊറുത്തൂർ എന്ന സാധാരണ കർഷക കുടുംബത്തിൽ മാതാപിതാക്കളായ വറീതിൻ്റേയും റോസയുടേയും നാലാമത്തെ മകനായി 1934 ജനുവരി 17 നു ആയിരുന്നു ആ ബാലൻ്റെ ജനനം. ജനിച്ചതിൻ്റെ പത്താം ദിവസം എരനെല്ലൂർ പരിശുദ്ധ കൊന്തമാതാവിൻ്റെ പള്ളിയിൽ നിന്ന് മാമ്മോദീസ സ്വീകരിച്ച്എ ലാസർ ന്ന പേര് കൈകൊണ്ടു. ജൻമ ഗ്രഹം ഒരു പഴയ ഇരുനില കെട്ടിടമായിരുന്നു. ഏഴാം ക്ലാസ് വരെ വിദ്യാഭ്യാസം കേച്ചേരിയിൽ ആയിരുന്നു. തുടർന്ന് പഠിക്കാൻ ഫീസ് വേണ്ടതു കൊണ്ട് പഠനം നർത്തി. സാമ്പത്തീക പരിമിതികളുള്ള ഒരു കുടുംബത്തിന് തുടർന്ന് പഠിപ്പിക്കുക എന്നത് ചിന്തിക്കാൻ പോലും സാധിക്കാത്ത ഒരു കാര്യമായിരുന്നു. വീട്ടുകാരുടെ നിൻബന്ധപ്രകാരം പറമ്പിലെ ജോലിക്ക് ഇറങ്ങി. പഠനത്തോടുള്ള ലാസറിൻ്റെ താത്പര്യം കണ്ട് വേലൂർ സ്കൂളിലെ പ്രധാന അദ്ധ്യാപകൻ അവിടെ ചേർന്ന് പഠിക്കുവാൻ നിർബന്ധിച്ചു. ആദ്യം വീട്ടുകാർ എതിർത്തെങ്കിലും പിന്നിഡ് സമ്മതിച്ചു. സ്കൂളിൽ നിന്ന് വന്നിരുന്ന സമയം ലാസർ വീട്ടുകാരെ സഹായിക്കുമായിരുന്നു. ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോഴും വി.കുർബാനയിലും സന്ധ്യാപ്രാർത്ഥനയിലും ലാസർ മുടക്കം വരുത്തിയിരുന്നില്ല. പരിശുദ്ധ മാതാവിനോട് ഒരുപാട് പ്രാർത്ഥിക്കുമായിരുന്നു. സ്കൂളിലേക്ക് പോകുമ്പോഴും സ്കൂളിൽ നിന്ന് വരുമ്പോഴും ഇടവകദേവാലയത്തിൽ കയറി പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ സമയം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. കൊച്ചുനാൾ മുതൽ മനസിൽ കൊണ്ടു നടന്ന ഒരു വലിയ മോഹമുണ്ടായിരുന്നു ലാസറിന്. തനിക്ക് നല്ലൊരു പുരോഹിതൻ ആകുക എന്ന സ്വപ്നം. തൻ്റെ ഈ സ്വപ്നം ലാസർ ആരോടും പറഞ്ഞിരിന്നില്ല. ആയിടക്ക് കുന്നംകുളം കർമ്മലീത്ത ആശ്രമത്തിൽ നിന്ന് വൈദീകർ വി.ബലി അർപ്പിക്കുവാൻ എരനെല്ലൂരിൽ വന്നിരുന്നു. ഒരു ദിവസം തനിക്ക് വൈദീകനാകാൻ താത്പര്യമുണ്ട് എന്ന് അങ്ങനെ വന്ന ഒരു വൈദികനെ അറിയിച്ചു. പഠനം കഴിയട്ടെ എന്ന് അന്ന് അച്ചൻ പറഞ്ഞു. വൈദീകരോടുണ്ടായിരുന്ന ബഹുമാനവും, വി.കുർബാനയിലും കുടുംബ പ്രാർത്ഥനയിലും കാണിച്ചിരുന്ന തീക്ഷണതയും, പള്ളിക്കൂടത്തിൽ പോകുമ്പോഴും വരുബോഴും വിസീത്ത കഴിക്കുന്നതിൽ ലാസർ കാണിച്ച നിഷ്ഠയുമെല്ലാം ലാസറിൻ്റെ ദൈവവിളിയുടെ സൂചനകളാണ്. എല്ലാവരോടും നല്ല സ്നേഹത്തിലും, ബഹുമാനത്തിലും ലാസർ പെരുമാറിയിരുന്നു. പത്താം ക്ലാസ് പൂർത്തിയാക്കിയപ്പോൾ തൻ്റെ ഉള്ളിലെ വൈദീകനാകണം എന്ന മോഹം വീണ്ടും മറ്റൊരു കർമ്മലീത്ത ആശ്രമ വൈദീകനെ അറിയിച്ചു. വിവരം പിന്നീടറിയിക്കാം എന്ന് അച്ചൻ പറഞ്ഞു. തനിക്കൊരു വൈദീകനാകണം എന്ന ആഗ്രഹം ലാസർ വീട്ടുകാരെ അറിയിച്ചു. എല്ലാവരിൽ നിന്നും തൻ്റെ പ്രതീക്ഷക്കു വിപരീതമായി എതിർപ്പുകൾ ഉണ്ടായപ്പോൾ ലാസർ പ്രാർത്ഥനയിൽ അഭയം തേടി. മാതാവിനോട് എന്നും കൊന്തചൊല്ലി പ്രാർത്ഥിച്ചു. ആയിടക്കാണ് ലാസറിന് ഒരു കത്ത് വന്നത്. വൈദീകനാകാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കിൽ എൽത്തുരുത്ത് കർമ്മലീത്ത ആശ്രമ പ്രിയോരച്ചനെ പോയി കാണുക എന്നതായിരുന്നു കത്തിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം. ലാസറിൻ്റെ ഹൃദയം സന്തോഷത്താൽ നിറഞ്ഞു. ലാസറിൻ്റെ നിരന്തരമായ പ്രാർത്ഥനയുടെ ഫലമായി വീട്ടുകാരുടെ എതിർപ്പുകൾ മഞ്ഞു പോലെ ഉരുകിപ്പോയി. അങ്ങനെ 1952ൽ വൈദീകനാകണം എന്ന ആഗ്രഹവുമായി ലാസർ എത്തുരുത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. തുടർന്ന് ഭാഷാ പഠനത്തിനായി മാന്നാനത്തേക്ക് ചേക്കേറി. നല്ലൊരു വൈദീകൻ ആകണം എന്നല്ലാതെ വലിയ അതിമോഹങ്ങൾ ഒന്നും ലാസറിന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ലത്തീൻ ഭാഷാപഠനം വലിയൊരു കീറാമുട്ടി ആയിരുന്നെങ്കിലും ഇശോ തമ്പുരാൻ്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട് ജയിച്ചു മുന്നേറി. ബ്രദർ ലാസറിനെ ഇടക്കിടെ ഉണ്ടാകുന്ന തലവേദനയും, വയറുവേദനയും ശാരീരികമായും മാനസികമായും തളർത്തിയിരുന്നു. ആരോഗ്യം നോക്കാതെ ഉപവാസവും, പരിത്യാഗവും അനുഷ്ടിച്ചിരുന്നു. 1953 സെപ്റ്റംബർ 13 ൽ അമ്പഴക്കാട് കൊവേന്തയിൽ വച്ചായിരുന്നു ബ്ര. ലാസറിൻ്റെ സഭാ വസ്ത്ര സ്വീകരണം. അങ്ങനെ ബ്ര. ലാസർ ബ്ര. ഓസ് വിൻ എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. നവ സന്യാസത്തിൻ്റെ തീക്ഷണതയിലും രോഗപീഡകൾ അദ്ദേഹത്തെ അലട്ടിയിരുന്നു. ദിവസങ്ങൾ കഴിയുംതോറും രോഗ വേദനകൾ കൂടിവന്നു. പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാൻ സാധിക്കാതെ വന്നു. പലപ്പോഴും ക്ലാസ് മുറികളിൽ മേശയിൽ തലവച്ച് കിടക്കുന്ന ബ്ര.ഓസ് വിൻ കണ്ണുകളടച്ച് പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന കാഴ്ച പതിവായിരുന്നു. 1954 ൽ പ്രഥമ വ്രത വാഗ്ദാനവും, 1957 ൽ കാനോനീകമായ നിത്യ വ്രതവും സ്വീകരിച്ചു. രോഗവും, വേദനയും ഒരു ശിക്ഷയായിട്ടല്ല മറിച്ച് ഒരനുഗ്രഹമായിട്ടാണ് ബ്ര. ഓസ് വിൻ കണ്ടിരുന്നത്. തൻ്റെ രോഗാവസ്ഥ മൂലം ഒരിക്കലും പരിശീലനത്തിൻ്റെ അടുത്ത പടിയിലേയ്ക്ക് പ്രവേശിക്കുകയില്ല എന്നു കരുതിയ ബ്ര. ഓസ് വിനെ ദൈവം വഴി നടത്തുകയായിരുന്നു. 1961 മെയ് 16ന് ഡീക്കൻ പട്ടവും, 1962 മെയ് 17നു തിരുപട്ടവും സ്വീകരിച്ച് വൈദീകനായി അഭിഷിക്തനായി. തൻ്റെ വലിയ സ്വപന സാത്ക്ഷാൽകാരത്തിൻ്റെ നിമിഷങ്ങളായിരുന്നു അത്. ബാംഗ്ലൂർ ധർമ്മാരാം കോളേജിൽ വച്ചായിരുന്നു തിരുപട്ടം. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ നിലവിലിരുന്ന രീതിയനുസരിച്ച് സെമിനാരിയിൽ വച്ച് പട്ടം സ്വീകരിച്ചതിനു ശേഷം ഇടവകയിൽ പ്രഥമ ബലിയർപ്പണം എന്ന പതിവ് നിലനിന്നിരുന്നു. അതുപ്രകാരം 1962 മെയ് 20 ന് എരനെല്ലൂർ പരിശുദ്ധ കൊന്ത മാതാവിൻ ദേവാലയത്തിൽ വച്ച് പുത്തൻ കുർബാന അർപ്പിച്ചു. പിന്നീഡ് കടലുണ്ടി, അമ്പഴക്കാട്, തലോർ, എൽതുരുത്ത്, ദേവമാത, കുന്നംകുളം എന്നിവിടങ്ങളിൽ വിവിധ മേഖലകളിൽ സേവനം ചെയ്തു. ഈ കാലഘട്ടങ്ങളിൽ പല വിധത്തിലുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകളും, പ്രയാസങ്ങളും, മനോവിഷമങ്ങളും, രോഗാവസ്ഥകളും നേരിടേണ്ടി വന്നപ്പോഴും ദൈവത്തെ പ്രതി അവ സഹിച്ചു. താൻ ഏറേ സനേഹിച്ച മാതാപിതാക്കൾ ഈ ലോകത്തോട് വിട പറഞ്ഞപ്പോൾ വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവിനേയും പരിശുദ്ധ അമ്മയേയും തൻ്റെ അപ്പനും അമ്മയും ആയി സ്വീകരിച്ചു. ചിലപ്പോഴെങ്കിലും സഭാ അധികാരികളുടെ മുമ്പിൽ കുറ്റക്കാരനായി വിധിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ താൻ ദൈവത്തിൻ്റെ മുന്നിൽ തെറ്റു ചെയ്തിട്ടില്ല എന്ന് മനസിൽ പറയുവാൻ തക്ക ആത്മധൈര്യം അച്ചനുണ്ടായിരുന്നു. തന്നോട് വിഷമം തോന്നയവർക്ക് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ, ശാന്തമായി മറ്റുള്ളവരെ കേൾക്കുവാൻ, വേദനയുടെ നാളുകളിലും അച്ചനു കഴിഞ്ഞു. ക്യാൻസർ എന്ന മഹാ രോഗം ശരീരത്തെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി കൊന്നപ്പോൾ, സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത വേദനയിലും, അനങ്ങാൻ സാധിക്കാത്ത സാഹചര്യത്തിലും പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖവുമായി കട്ടിലിൽ കിടന്ന് മറ്റുള്ളവർക്കു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന ഓസ് വിനച്ചൻ ആയിരങ്ങൾക്ക് സാന്ത്വനത്തിൻ്റെ കരുതലായിരുന്നു. അച്ചൻ്റെ ആ സഹനങ്ങളെ ദൈവദർശനത്തിനായുള്ള കാത്തിരിപ്പായി നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാം. സഹനത്തിൻ്റെ ആ പനിനീർപ്പൂവ് 1973 മാർച്ച് 28 ന് ഈ ലോകത്തു നിന്ന് കൊഴിഞ്ഞു വീഴുമ്പോൾ തൻ്റെ ഹൃസ്വമായ 39 വർഷ ജീവിതം അതിൻ്റെ പരിപൂർണ്ണതയിൽ പൂർത്ഥിയാക്കി. ആ പുണ്യ തേജസ്സ് ഇന്നും അന്നേകായിരങ്ങൾക്ക് പ്രത്യാശയും സാന്ത്വനവുമാണ്. അച്ചൻ്റെ പുണ്യ ശരീരം കുന്നംകുളും സെൻ്റ് ജോർജ് ആശ്രമ ദേവാലയത്തിൽ അന്ത്യവിശ്രമം കൊള്ളുന്നു. "എല്ലാം കടന്നു പോകും. എല്ലാം നന്മക്ക് എന്ന ഓസ് വിനച്ചൻ്റെ വാക്കുകൾ ഇന്ന് ലോകം അറിഞു തുടങ്ങുന്നു. ഓസ് വിനച്ചനോട് പ്രാർത്ഥിച്ചാൽ നൂറുമേനി വിളവു ലഭിക്കും എന്നു നമുക്കുറപ്പിക്കാം കാരണം അത്രമേൽ സഹനത്തിൻ്റെ ആത്മാവാണ് പ്രയപ്പെട്ട ഓസ് വിനച്ചൻ. ഓസ് വിനച്ചൻ്റെ വിശുദ്ധിയുടെ പരിമളം പാരിനു സുഗന്ധദീപമാകട്ടെ.