Hazaldogru

This is a Wikipedia user page.
This is not an encyclopedia article or the talk page for an encyclopedia article. If you find this page on any site other than Wikipedia, you are viewing a mirror site. Be aware that the page may be outdated and that the user whom this page is about may have no personal affiliation with any site other than Wikipedia. The original page is located at https://en.wikipedia.org/wiki/User:Hazaldogru.

Günlerden perşembeydi yarın cuma olduğu için şanslıydım artık insanların bana ucubeymişim gibi bakan suratlarını görmeyecektim. Ben insanlardan nefret eden asosyel Esila. Diğer kızlar gibi değilim hep farklı olan tarafım sıradan değilim birilerinden yardım almam şu ana kadar karşıma çıkan tüm engelleri tek başıma yıktım. Bu durumdan ne kadar mutlu olsamda bazen bu durum fazla yorucu oluyor. Bunları düşünürken eve varmıştım. Kapıyı çaldığımda her zaman ki gibi annem güler yüzle kapıyı açtı. Bazen düşünüyorum nasıl her zaman mutlu olabiliyorlar hatta bazen zamanımın çoğunu bu soruyu düşünerek geçiriyorum ama hiç bir cevap alamıyorum nedenini ben size söyleyeyim çünkü ben hiç bu kadar mutlu olmadım hatta hiç mutlu olmadım. Saat 23.00 dı her zaman olduğu gibi odama çekilmiştim. Evdekiler bundan rahatsız değildi zaten herkes kendi kafasına göre davranıyordu bir kişi hariç o da annem. Annem çok titiz biri her şeyin düzenli olmasını isteyen bir kadın. zamanında çok acılar çekmiş hamileyken liseli aşkı tarafından terk edilmiş biri ve evet o hayatımda gördüğüm en güçlü kadın. Ve ben babasını hiç görmemiş hep bu gerçek yüzünden yargılanan kızım. Bu gerçek yüzüme vurulduğu her an daha güçlü olan kızım. Bazen odamın bir kenarına çekilip saatlerce ağlamışlığım var baba denecek adam için o köşeye nasıl yıkık bir şekilde oturup ağladıysam o köşeden 2 kat güçlü bir şekilde kalkıyorum. Bunları düşünmeyi bırakıp masamın üstünde duran bilgisayarımı aldım. TUMBLR hesabıma girdim sıradan bir hesabım vardı ama yazdığım şeyler pek sıradan değildi. hesabıma girdiğim an gözüme bir şey takıldı mesaj kutumun üstünde ilk defa 1 yazısı vardı. Korkuyordum mesaja bakmalımıydım yoksa mesaja bakmadan direk silmelimiydim. Bilirsiniz tumblr anonimleri bazen can sıkıcı olabiliyor. Ve ilk kez alacağım anonim mesajı kötü olursa hayata küsebilirim. Ciddi ciddi hayata küserim bunalıma girmek için bahane arayan bir adet Esila. Mesaja bakmadan çıktım hesabımdan. Canım fazlasıyla sıkılmıştı aklım hala bana mesaj atan anonimde acaba mesaja bakmalımıyım saçmalamaya başladım. Uykum baya bir ağırlaşmıştı gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Sabah uyandığımda okul formlarımı giyip hazırlandım. Okulun başlamasına yarım saate yakın bir süre vardı ve ben okul yolunu yarılamıştım bile şu an benden mutlu birisi yoktur kullağımda kulaklık elimde çıtır bir simit ve aklımda bana mesaj atan anonim anonimde olmayabilirdi ama cesaret edip bakmadım bile okula varmıştım. Sınıfıma çıktım. Her zaman ki gibi en arka sıraya oturup dersin başlamasını bekledim. Sınıf yavaş yavaş dolmaya başlamıştı. Yanımda bir hareketlilik hissetim kafamı sıradan kaldırıp sağıma baktığımda benim yaşlarımda uzun boylu hatta baya uzun boylu kumral siyah saçlı mavi gözlü yakışıklı biri oturmuştu. Benim ona baktığımı fark edince benim tarafıma baktı. Bana En büyük düşmanıymışım gibi baktı nerdeyse gözlerinden alev çıkacaktı. Onun bakışlarını takmadım. kafamı sıraya koyup hocanın gelmesini bekledim. Yanımdaki çocuk sanki benim bir şeyler söylememi bekliyormuş gibi hissediyordum yada ben öyle düşünüyordum. İçimdeki sesi susturup hocanın tahtaya yazdığı formülleri defterime geçirmeye başladım. Dersler hızla akıp geçmişti. Şu anda otobüsün gelmesini bekliyordum saat baya geç olmuştu. Ve otobüs durağında tek ben vardım. Yanıma biri geldi oturdu kim olduğunu belli değil suratının hepsini kaplayan bir kapşonlu giymiş. Adam benim önüme bir kağıt uzattı. Kağıtta etrafındaki insanların farkına var yazıyordu. Çok korkmuştum kim bana bunu yazar hiç bir fikrim yoktu. Elim ayağım titremeye başlamıştı bile yanımdaki adamın telefonuna mesaj gelir gelmez yanımdan kalkıp uzaklaştı. Yanlış bir yerde olup olmadığımı kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Etrafımda hareket eden arabalar banklarda oturup kahkahalarla gülen arkadaş grupları tam çaprazımda pembe çatılı bir ev karşımda da çocuk parkı vardı. Hayır ben doğru yerdeyim. Doğru kişiyim. Ben Esilayım tek yalan var o da HAYATIN OYUNU . O günden sonra ne o anonimden gelen mesaja baktım. Nede çevremdeki insanlara baktım. Tek baktığım bir şey oldu o da gelecekteki hayatım.